دلتنگم!
دلتنگم! دلم عجيب هواي كودكي را كرده. هواي بي دغدغه خنديد ن. باصداي بلند خنديدن وشايد بي دليل خنديدن. دلم هواي آن خوابهاي شيرين را كرده كه براي ديدنشان شبها زودبه خواب ميرفتم چون گمان ميكردم اگرزود بخوابم آن خوابهاي شيرين را بيشترميبينم. دلم هواي بازي كرده. ليله-عروسك بازي-نون ببركباب بيار وبازي هاي ديگر كه بابزرگ شدنم فراموش شدند.بچه كه بودم نميدانستم بزرگ شدن يعني چه.يواشكي ميخنديدم-مخفيانه گريه ميكردم- درخلوت با عروسك هايم حرف ميزدم وميگفتم بزرگ شدم برايشان كارهاي زيادي ميكنم ونميدانستم كه نمي شود براي عروسك كاري كرد.آن روزها كودكي ام را ميگويم اينها رانميدانستم وگرنه هيچگاه دعا نميكردم كه بزرگ شوم. تنهامزيت بزرگ شدن اين است كه خيلي چيزها را دربزرگي ميبيني وميفهمي كه نفهميدنش بهتراست.وحالا دراين ساعت وثانيه به اين يقين رسيده ام كه همه چيزرا نبايد فهميد براي درك بعضي چيزها بايد احمق بود.ديگرنميدانم چه بنويسم. دوست دارم بنويسم اما ازچه ؟ ازكودكيم همين چيزها يادم هست.گفتم كه- تا آمدم به كودكي ام برسم بزرگ شدن وسوسه ام كرد.وسوسه بزرگي رهايم نكرد تا بزرگ شدم.
